Јужна Холандија, која остана под шпанска, римокатоличка власт, одигра важна улога во ширењето на барокната скулптура во Северна Европа. Римокатоличката контрареформација бараше уметниците да создаваат слики и скулптури во црковни контексти кои би им зборувале на неписмените, а не на добро информираните. Контрареформацијата нагласила одредени точки на религиозната доктрина, како резултат на што одреден црковен мебел, како што е исповедалницата, добил зголемено значење. Овие случувања предизвикаа нагло зголемување на побарувачката за религиозна скулптура во Јужна Холандија.[17] Клучна улога одигра бриселскиот скулптор Франсоа Дукесној, кој работеше поголемиот дел од својата кариера во Рим. Неговиот поелабориран барокен стил поблизок до класицизмот на Бернини бил раширен во Јужна Холандија преку неговиот брат Жером Дукесној (II) и други фламански уметници кои студирале во неговата работилница во Рим, како што се Ромбо Паувелс и веројатно Артус Келинус Постариот. 18][19]

Најистакнат скулптор беше Артус Келинус Постариот, член на семејство на познати скулптори и сликари, и братучед и мајстор на друг истакнат фламански скулптор, Артус Квелинус Помладиот. Роден во Антверпен, тој поминал време во Рим каде се запознал со локалната барокна скулптура и со онаа на неговиот сонародник Франсоа Дукесној. По враќањето во Антверпен во 1640 година, тој донесе со себе нова визија за улогата на скулпторот. Скулпторот повеќе не требаше да биде орнаменталист, туку креатор на вкупно уметничко дело во кое архитектонските компоненти беа заменети со скулптури. Црковниот мебел стана повод за создавање композиции од големи размери, вградени во црковната внатрешност.[4] Од 1650 година наваму, Квелинус работел 15 години на новото градско собрание на Амстердам заедно со водечкиот архитект Џејкоб ван Кампен. Сега наречен Кралската палата на браната, овој градежен проект, а особено мермерните украси што тој и неговата работилница ги изработија, станаа пример за други згради во Амстердам. Тимот скулптори што Артус ги надгледуваше за време на неговата работа на градското собрание на Амстердам вклучуваше многу скулптори, главно од Фландрија, кои сами по себе ќе станат водечки скулптори како што се неговиот братучед Артус Квелин II, Ромбут Верхулст, Бартоломеус Егерс и Габриел Групело и веројатно исто така и Гринлинг Гибонс. Тие подоцна ќе го рашират неговиот барокен идиом во Холандската Република, Германија и Англија.[20][21] Друг важен фламански барокен скулптор бил Лукас Фајдербе (1617-1697) кој бил од Мехелен, вториот важен центар на барокната скулптура во Јужна Холандија. Тренирал во Антверпен во работилницата на Рубенс и одиграл голема улога во ширењето на високобарокната скулптура во Јужна Холандија.[22]

Додека Јужна Холандија беше сведок на силен пад на нивото на производството и угледот на нејзината сликарска школа во втората половина на 17 век, скулптурата го замени сликарството по важност, под импулсот на домашната и меѓународната побарувачка и масовната, висока квалитетен резултат на голем број семејни работилници во Антверпен. Особено, работилниците на Квелинус, Јан и Робрехт Колин де Ноле, Јан и Корнелис ван Милдерт, Хубрехт и Норберт ван ден Ејнд, Петар I, Петар II и Хендрик Франс Вербруген, Вилем и Вилем Игнатиус Керикс, Питер Шемаекерс и Лодевик широк асортиман на скулптури, вклучувајќи црковен мебел, погребни споменици и скулптури од мали размери изработени во слонова коска и издржливи дрва како зеленика.[17] Додека Артус Квелинус Постариот го претставуваше високиот барок, побујната фаза на барокот, наречена доцен барок, започна од 1660-тите. Во оваа фаза делата станаа потеатрални, манифестирани преку религиозно-екстатични претстави и раскошни, ефектни украси.